Filolog klasyczny, profesor zwyczajny (od 1929), dziekan Wydziału Humanistycznego na Uniwersytecie Lwowskim (1933-1934), organizator Wydziału Humanistycznego oraz Instytutu Filologii Klasycznej na Uniwersytecie Wrocławskim, dziekan Wydziału Humanistycznego (1945-1946), prorektor (1946-1947), członk-korespondent Polskiej Akademii Umiejętności.
Działacz narodowy na Śląsku Opolskim , prezes Górnośląskiego Zjednoczenia Rolników (1936-1939) ostatni prezes I Dzielnicy Śląskiej Związku Polaków w Niemczech.
Profesor zwyczajny, twórca polskiej szkoły historii starożytnej, odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1994).
Filolog klasyczny, profesor nadzwyczajny kierujący III Katedrą Filologii Klasycznej na Uniwersytecie Warszawskim (od 1936), kierownik I Katedry Filologii Klasycznej na Uniwersytecie Warszawskim (1945), profesor zwyczajny (1948), prorektor Uniwersytetu Warszawskiego (1948-1950),członek korespondent Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1937), członek zwyczajny TNW (1945), w Polskiej Akademii Umiejętności (1945), w Polskiej Akademii Nauk (1956), w Prezydium PAN (1971-1974), przewodniczący Komitetowi Nauk o Kulturze Antycznej PAN (od 1957) oraz Komitetowi Nauk Filologicznych PAN (1960–1961).
Profesor nadzwyczajny (od 1966), kierownik Katedry Prawa Rzymskiego (od 1949), Zakładu Prawa Rzymskiego (1969) i Pracowni Rękopisów i Starodruku Prawniczego Biblioteki Uniwersyteckiej (1975–1980), prodziekan Wydziału Prawa i Administracji (1952–1954).
Jeżowska-Trzebiatowska Bogusława
Profesor doktor habilitowany nauk chemicznych (1954) Specjalizująca się w fizykochemii strukturalnej, spektroskopii, magnetochemii, chemii jądrowej i radiacyjnej. Twórczyni wrocławskiej Szkoły Chemii Koordynacyjnej.
Członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, Doktor honoris causa Politechniki Wrocławskiej (1978), Uniwersytetu im. M. Łomonosowa w Moskwie (1979) oraz Uniwersytetu Wrocławskiego (1980), wykładowca na Politechnice Lwowskiej, Politechnice Wrocławskiej oraz na Uniwersytecie Wrocławskim, dziekan Wydziału Matematyczno-Fizyczno-Chemicznego Uniwersytetu Wrocławskiego (1958–1962), dyrektor Instytutu Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego (1969–1979).
W latach 1978-1991 dyrektorka wrocławskiego oddziału PAN.
W trakcie drugiej wojny światowej działała w Armii Krajowej (pseudonim "Ren"), za co otrzymała w 1944 r. Krzyż Zasług z Mieczami. W trakcie wojny wraz z mężem ukrywała dr. Emila Tasznera za co w 1991 r. otrzymała tytuł Sprawiedliwej wśród Narodów Świata.
Chemik, profesor nauk chemicznych Politechniki Wrocławskiej (1976), profesor zwyczajny (1984), kierownik Instytutu Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego, następnie dziekan Wydziału Chemii UWr.
Profesor zwyczajny nauk fizycznych (1976), kierownik Zakładu Teorii Pola (1988-1997), prodziekan (1972-1975), dziekanem (1981-1984) Wydziału Matematyczno-Fizyczno-Chemicznego Uniwersytetu Wrocławskiego, rektor Uniwersytetu Wrocławskiego (1984-1987).
Profesor zwyczajny nauk biologicznych, specjalizująca się w morfogenezie i anatomi rozwojowej roślin (od 1996).
Einstein Albert, fizyk, twórca szczególnej teorii względności, Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki (1921).
generał brygady Wojska Polskiego, profesor doktor habilitowany nauk medycznych, chirurg, ortopeda i traumatolog, rektor Śląskiej Akademii Medycznej (1954–1957), naczelny chirurg Wojska Polskiego, komendant-rektor Wojskowej Akademii Medycznej (1958–1965), poseł na Sejm PRL II kadencji
powstaniec śląski, w 1 Pułku Strzelców Bytomskich od 1919, dowódca II batalionu, kierownik Wydziału Statystycznego Polskiego Komisariatu Plebiscytowego, organizator sądownictwa polowego podczas III powstania śląskiego, szef Departamentu Spraw Wojskowych przy Naczelnej Komendzie Wojsk Powstańczych, starosta bytomski, współzałożyciel Związku Hallerczyków Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1923)
Pułkownik artylerii Wojska Polskiego (1920-1968), pośmiertelnie generał brygaday
Kakowski Aleksander, arcybiskup metropolita warszawski (1913–1938), prymas Królestwa Polskiego (1925–1938), kardynał prezbiter (1919-38). Członek Rady Regencyjnej (1917–1918).
Minister spraw wewnętrznych (1919-1920), Rzeczpospolitej Polskiej (20 grudnia 1922 -15 maja 1926)
Od 1895 w Stronnictwie Ludowym, poseł do galicyjskiego Sejmu Krajowego (1908–1914 ), poseł do austriackiej Rady Państwa (1911–1918), poseł na Sejm RP (od 1919), Prezydent Ministrów (24 lipca 1920 - 13 września 1921), Prezes Rady Ministrów (28 maja 1923 - 14 grudnia 1923, 10 maja 1926 - 14 maja 1926), Prezes Polskiego Stronnictwa Ludowego „Piast” (1918-1931), Prezes Stronnictwa Ludowego (1935-1936, 1939), Prezes Polskiego Stronnictwa Ludowego (1945)
kierownik Katedry Literatur Słowiańskich na Uniwersytecie Łotewskim w Rydze (od 1934), kierownika Katedry Literatury Polskiej na Uniwersytecie Wrocławskim (od 1945), kierownik Katedry Literatury Polskiej na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu(do 1964), rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolua (1956-1959)
Amerykański pisarz, laureat Nagrody Pulitzera (1953) oraz Nagrody Nobla w dziedzinie literatury (1954)
poseł na Sejm PRL (1961–1972) oraz na Sejm III RP (1991–2001)Prezes Rady Ministrów (1989-1991), Przewodniczący Unii Demokratycznej (1990-1994), Przewodniczący Unii Wolności (1994-1995), doradca prezydenta RP Bronisława Komorowskiego (2010-2013)
Minister do spraw Kobiet i Młodzieży (1991-1994), Minister Środowiska, Ochrony Przyrody i Bezpieczeństwa Reaktorów Atomowych (1994-1998), Przewodnicząca CDU (2000-2018), Kanclerz Niemiec (od 2005)
Bergoglio Jorge, argentyński duchowny rzymskokatolicki, jezuita, arcybiskup metropolita Buenos Aires, papież Franciszek od 2013 roku.
Gorbaczow Michaił, radziecki polityk, sekretarz Generalny Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego (1985–1991), przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej ZSRR (1988–1990). Pierwszy i jedyny prezydent ZSRR (1990–1991). Laureat Pokojowej Nagrody Nobla (1990).
Wodziczko Adam, polski biolog botanik, profesor Uniwersytetu Poznańskiego.
Mąż świadka historii - Józefy Krośnickiej. W czasie II wojny więzień obozu pracy w Lubece. Po wojnie objął posadę zarządcy państwowego majątku (Państwowe Nieruchomości Ziemskie). Oskarżony o wywołanie pożaru w budynku należącym do pałacu, trafił do więzienia. Po wyjściu z więzienia został dyrektorem Zakładu Rolnego we wsi Sobowidza.
Handelsman Marceli, historyk: mediewista, historyk dziejów nowożytnych i najnowszych, metodolog historii członek Polskiej Akademii Umiejętności, dyrektor Archiwum Akt Dawnych w Warszawie (1918-1919), redaktor Przeglądu Historycznego (1918-1939).
Manteuffel Tadeusz, historyk mediawista, twórca i pierwszy dyrektor Instytutu Historii PAN, prezes Polskiego Towarzystwa Historycznego (1950–1953), profesor nadzwyczajny oraz kierownik Instytutu Historycznego UW (1945). Dziekanem i prorektorem na UW. Dyrektor Instytutu Historii PAN (1953). Podczas wojny pracownik Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej.
Białas Mieczysław, w czasie II wojny światowej więziony za działalność konspiracyjną w Łódzkim więzieniu Gestapo, następnie wywieziony do obozu zagłady w Auschwitz, później zaś przetransportowany do Poznania, gdzie wykonano na min wyrok śmierci za działalność wywrotową i zdradę.
funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa, inspektor KW MO w Białej Podlaskiej (1976-78), inspektor KW MO Białystok (1981-89).
ur. 14 września 1947, zm. 19 października 1984; duchowny rzymskokatolicki, kapelan NSZZ „Solidarność” w Warszawie (1980–1984), zamordowany przez funkcjonariuszy SB.
Polski profesor chemii, specjalista w dziedzinie chemii nieorganicznej. W 1924 roku został absolwentem Gimnazjum Humanistycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, następnie rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej, które ukończył w 1929 roku. W 1930 uzyskał tytuł doktora nauk technicznych, a w 1935 habilitował się w dziedzinie chemii fizycznej. W latach 1935-38 podróżował po świecie, odwiedzając renomowane uczelnie i nabierając doświadczenia w takich ośrodkach naukowych jak: Charlottenburg, Zurych, Fryburg i Sztokholm. W 1938 powrócił do Lwowa na Uniwersytet Jana Kazimierza, gdzie mianowany został kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej. W 1945 roku osiadł we Wrocławiu, gdzie przez lata związany był zarówno z Uniwersytetem Wrocławskim jak i Politechniką. W latach 1945–1952 kierował Katedrą Chemii Nieorganicznej zarówno Uniwersytetu jak i Politechniki, a w latach 1950-52 pełnił funkcję Dziekana Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii. W 1952 dołączył do panteonu Polskiej Akademii Nauk, której to w latach 1972–77 był prezesem. Lata 1963–68 przepracował jako Dyrektor Instytutu Chemii Nieorganicznej i Metalurgii Pierwiastków Rzadkich przy Politechnice Wrocławskiej. W okresie 1966–67 wspólnie z prof. Ingardenem założył we Wrocławiu Instytut Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych PAN, którego dyrektorem był do końca życia.
Wiesław Kościelak, aktor i tancerz. Związany z wieloma scenami między innymi z Operą Wrocławską, Polskim Teatrem Tańca - Baletem Poznańskim i Operą im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu.
Aktor-lalkarz, reżyser i pedagog. W swojej karierze pracował w latach 1958–1958 w Teatrach Dramatycznych we Wrocławiu, w latach 1958–1958 występował w Objazdowym Teatrze Lalki „Tęcza” w Słupsku, lata1959–1960 spędził w Teatrze Lalki i Aktora „Marcinek” w Poznaniu, 1960–1963 to okres kiedy występował w Teatrze Lalek przy Teatrze Ziemi Opolskiej,
w latach 1962–1968 pracował w Teatrze Lalek „Chochlik” we Wrocławiu, a w okresie 1968–1973 we Wrocławskim Teatrze Lalek, następnie w latach 1973–1977 wykładał w PWST w Kraków.
Polska aktorka filmowa, baletowa i teatralna oraz tancerka. Po maturze rozpoczęła pracę w studium baletowym w Operetce Śląskiej w Gliwicach. W 1962 roku została aktorką. Po 1968 roku powróciła do Warszawy i rozpoczęła współpracę z Estradą i Telewizją Syrena. W tym samym okresie rozpoczęła się także jej współpraca z telewizją. Grała w dwóch głośnych tytułach: Nie ma róży bez ognia (1974) i Bezkresne łąki (1976).
Stworzone w 1950 roku przedsiębiorstwo zajmujące się handlem dziełami sztuki i antykami.
"Człowiek, który zatrzymał Anglię" pamiętany głównie za swój występ przeciwko reprezentacji Anglii z 1973 roku rozegrany na stadionie w Wembley. Piłkarz, który w swojej karierze klubowej reprezentował barwy Śląska i Gwardii Wrocław, Legii Warszawy, ŁKS-u Łódź, belgijskiego Beerschot VAC i hiszpańskiego Hérculesa Alicante. Największe sukcesy święcił z reprezentacją Polski: srebrny medal Mistrzostw Świata rozgrywanych w RFN w 1974 roku, oraz srebro zdobyte podczas Igrzysk Olimpijskich z 1976 roku. W swojej karierze trenerskiej prowadził oba pierwszoligowe zespoły z Łodzi (ŁKS i Widzew) oraz był trenerem bramkarzy reprezentacji Polski. W 1982 roku wstąpił do PRON. Był gorącym przeciwnikiem prezesów PZPN, największe boje toczył z Marianem Dziurowiczem i Michałem Listkiewiczem. W 2011 roku zdobył mandat poselski startując z listy Prawa i Sprawiedliwości.
Wrocławski Klub Szermierczy "Kolejarz"
W 1950 roku Kolejarski Klub Sportowy Odra za sprawą Eugeniusza Pussaka wzbogacił się o sekcję szermierczą. Od 18 lutego 1957 roku sekcja szermiercza funkcjonowała już jako osobny klub sportowy. Wśród najwybitniejszych członków należy wymienić: Marka Kuszewskiego (szablistę, medalistę olimpijskiego), Jerzego Wojciechowskiego (szpadzistę) czy A. Krajewskiego (olimpijczyka z Helsinek z 1952 r.).
Wrocławskie Zakłady Mięsne, wybudowane w latach 1893-1986 na podstawie projektu Osthoffa i Rimplera. Początkowo mieściła się w niej siedziba Rzeźni miejskiej i targ bydła. Kompleks zajmujący powierzchnię ponad 20 hektarów w większości przetrwał II wojnę światową. Po wojnie mieściło się w nim Okręgowe Przedsiębiorstwo Przemysłu Mięsnego. W 1999 roku rozpoczęła się rozbiórka tego miejsca. Dziś na miejscu dawnej Rzeźni Miejskiej znajduje się kompleks handlowy - Magnolia Park.
Muzeum Poczty i Telekomunikacji we Wrocławiu
Muzeum zajmujące się gromadzeniem historycznych przedmiotów, pojazdów i dokumentów związanych z historią Poczty Polskiej i rozwoju telekomunikacji na terenie kraju. Funkcjonuje obecnie w zabytkowym budynku Poczty Głównej przy ul. Zygmunta Krasińskiego 1 we Wrocławiu.
Muzyką interesowała się od najmłodszych lat. Ukończyła Wielkopolskie Studium Muzyczne oraz Architekturę Wnętrz na PWSSP w Poznaniu. Jej debiut na scenie muzycznej nastąpił w 1965 roku podczas Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie. Drogę do wielkiej kariery otworzyło jej wykonanie piosenki pod tytułem "Zapomniałam". W 1968 roku zwyciężyła w VIII Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie wraz z zespołem Partita, wykonując utwór "Po ten kwiat czerwony". W 1971 roku wydała swoją pierwszą płytę zatytułowaną "Urszula Sipińska", a utwory z niej stanowiły część jej występu podczas IX Krajowego Festiwalu Piosenki w Opolu. W 1972 roku otrzymała nagrodę na opolskim festiwalu za utwór "Jaka jesteś Mario". W 1973 roku nagrała album "Bright days will come", a w 1975 roku ujrzał światło dzienne album zatytułowany: "Zabaw się w mój świat". W 1980 roku kolejnym owocem ciężkiej pracy i studia nagraniowego powstał album zatytułowany: "Są takie dni w tygodniu/Kolorowy film", a rok później na półki sklepowe trafiła płyta "W podróży". W 1982 roku, będąc na tournee po Niemcach uległa poważnemu wypadkowi samochodowemu, który przerwał jej karierę muzyczną aż do 1988 roku, kiedy to powróciła ze swoim największym hitem: "Mam cudownych rodziców", który znalazł się na płycie wydanej w 1988 roku pod tytułem "Nie zapomniałam ...". Przez całe życie powtarzała, że zakończy karierę sceniczną w momencie ukończenia 40 lat i słowa dotrzymała. W 1992 roku wydała jeszcze płytę o tytule "Białe Święta", a następnie powróciła do zawodu architekta wnętrz, ma własne studio w Poznaniu.
Usypane w konsekwencji zburzenia murów miejskich na rozkaz wojsk francuskich w miejsce bastionu sakwowego. Początkowo pełniło funkcję rekreacyjną, a następnie w 1867 roku po wybudowaniu na nim belwederu także reprezentacyjną. w 1932 roku stanął na nim pomnik upamiętniający śmierć niemieckich żołnierzy poległych w koloniach, zniszczono go w 1945 roku. Wzgórze ochrzczono w 1948 mianem "Wzgórza miłości". Wzgórze było świadkiem tragedii podczas pamiętnych juwenaliów w 1967 roku, remont barierki i całego wzgórza nastąpił dopiero w latach 1973-1974.
Po ukończeniu szkoły powszechnej dołączył do gimnazjum Edwarda Rontalera. W 1932 roku, podczas okresu nauki w gimnazjum zmarł jego ojciec co poskutkowało przerwaniem nauki przez młodego Stefana. Jego pierwsze kontakty ze środowiskami komunistycznymi nastąpiły w 1934 roku, kiedy to wstąpił w szeregi Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej. Idee te wpłynęły na niego tak mocno, że w 1937 roku wyjechał do Hiszpanii walczyć wojskami generała Franco. Dołączył do XIII Brygady Międzynarodowej im. Jarosława Dąbrowskiego. Wieści o jego odwadze i wojennych "czynach" szybko się rozchodziły i trafiły do André Marty'ego, który postanowił wcielić go do swojego oddziału dbającego o czystość ideologiczną oddziałów. Po zakończeniu działań w Hiszpanii został zatrzymany przez francuską żandarmerię jako element wyjątkowo niebezpieczny. Na przełomie lat 1940/1941 uciekł z obozu w Gurs i udał się do Paryża. W 1942 roku został przemycony do Warszawy. W sierpniu 1942 już jako Grzegorz Korczyński, udał się na Lubelszczyznę, by tam zając się ożywieniem działalności Gwardii Ludowej w okolicach Kraśnika. Nie wsławił się w tym okresie żadną spektakularną akcją poza dręczeniem okolicznej ludności, od lokalnych działaczy PPR dostał nawet wyrok śmierci, którego nie wykonano, za to skończyło się to krwawą wendettą. Z powodu narastających konfliktów z innymi, lokalnymi dowódcami GL w 1943 roku został odwołany do Warszawy, a zastąpił go Mieczysław Moczar. W 1945 roku pracował już jako członek Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. W tym samym roku został wysłany na Lubelszczyznę by zająć się likwidacją resztek podziemia niepodległościowego co czynił z właściwym sobie okrucieństwem. W 1946 roku został wiceministrem bezpieczeństwa publicznego, kierował pracami wyjaśniającymi pogrom kielecki, tak aby przypadkiem nie zostały skierowane na tor wyjaśniający właściwie tę sprawę. W 1947 roku uzyskał stopień generała. Po przejęciu władzy przez Bieruta jego kariera znacząco wyhamowała. 21 maja 1950 roku został aresztowany i uwięziony za „udział w grupie prawicowo-nacjonalistycznej organizującej spisek kontrrewolucyjny”. W 1954 roku skazano go na dożywocie, z którego uniewinniono go w 1956 roku. W 1965 roku zrehabilitowany, zasiadł na stanowisku wiceministra obrony narodowej. Zbrodnią, która przechyliła szalę na jego niekorzyść była masakra na wybrzeżu w grudniu 1970 roku, której przewodził. Bilans 45 ofiar sprawił, że w kraju zmieniła się władza, a sam Korczyński utracił swoje stanowiska i przywileje. W 1971 roku wysłano go na stanowisko ambasadora w Algierii, gdzie dokonał żywota.
Urodzona jako szlachcianka, córka hrabiego Lanckorońskiego i Małgorzaty von Lichnowsky. Edukację swoją rozpoczęła w Wiedniu, tamże obroniła doktorat z historii sztuki na Uniwersytecie Wiedeńskim. Habilitację otrzymała na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie pracą o kościele Il Gesu w Rzymie. Od 1933 roku przejęła obowiązki po zmarłym ojcu i zajęła się zarządzaniem dobrami rodzinnymi. Z tego okresu została zapamiętana jako: "skromna i dobra Pani, która do kościoła chodziła piechotą" (ze wspomnień Mieczysława Patera). Podczas wojny obawiając się aresztowania przez NKWD przeniosła się na ziemie okupowane przez Niemcy gdzie wstąpiła w szeregi konspiracji (ZWZ, AK). Działała też w jawnych strukturach czyli w Krajowej Radzie Opiekuńczej. Aresztowana w Stanisławowie, gdzie skonfrontowała się z Hansem Kruegerem. Stamtąd trafiła do obozu koncentracyjnego w Ravensbrück, który opuściła dopiero po interwencji Międzynarodowego Czerwonego Krzyża. Po II wojnie światowej zamieszkała w Rzymie gdzie była jednym z założycieli Polskiego Instytutu Historycznego w Rzymie. W 1967 roku założyła Fundację Lanckorońskich z Brzezia. Wielokrotnie odznaczana za swoje zasługi na polach zarówno działalności społecznej, naukowej jak i patriotycznej.
Aktorstwem parał się już od dzieciństwa, kiedy to w wieku 10 lat zadebiutował jako statysta w Teatrze Polskim w Warszawie w sztuce "Chory z urojenia" Moliera. Związany był zresztą z tym przybytkiem aż do śmierci w 1978 roku. Stopniowo nabierał doświadczenia, najpierw biorąc udział w amatorskich przedstawieniach dla dzieci, a następnie po zdaniu egzaminów w Państwowym Instytucie Sztuki zasilił trupę "Płomyka" i "Płomyczka". Do wybuchu II wojny światowej związany był także z teatrami: Malickiej, Ateneum i teatrem w Sosnowcu. W czasie drugiej wojny światowej więziony w słynnym "Pawiaku", następnie przeniesiony do Sachsenhausen i kolejno do Dachau. Po uwolnieniu z obozu wrócił do Warszawy gdzie został członkiem AK, a także brał udział w Powstaniu Warszawskim. Po upadku Powstania trafił do oflagu II D Gross-Born. Następnie występował w teatrze odwiedzającym polskich jeńców na terenie III Rzeszy. Po wojnie związany z teatrami: Nowym w latach 1947–49, Narodowym (1949–54), Współczesnym (1954–68) i Polskim w latach 1968–1978. Znany także z wielu ról filmowych i serialowych. Po śmierci pochowano go na Cmentarzu na Powązkach w alei zasłużonych.
Bunt studentów przeciwko polityce rządu w 1968 r.
Protesty studentów zapoczątkowane 30 stycznia 1968 roku w Warszawie, pod pomnikiem Adama Mickiewicza w odpowiedzi na cenzurę spektaklu "Dziadów" w reżyserii Kazimierza Dejmka. Wrocławscy studenci przyłączyli się solidarnie do walki kolegów z Warszawy już od 2 lutego, zbierając podpisy pod petycją do Sejmu w sprawie przywrócenia spektaklu na deski teatru. 14 marca 1968 roku wybuchły na terenie wrocławskich uczelni wyższych wiece okupacyjne. 21 marca tego roku studenci zbojkotowali zajęcia. Wśród studenckich postulatów znajdowały się takie jak: dostęp do "rzetelnej informacji i dyskusji na temat najistotniejszych problemów nurtujących społeczeństwo", przerwanie antysemickiej narracji oraz ukarania winnych brutalnej pacyfikacji kolegów z Warszawy.
Były przewodniczący Dzielnicowej Rady Narodowej Śródmieście.
Wrocławski Zakład Przemysłu Maszynowego Leśnictwa Dolpima
Wrocławski Zakład Przemysłu Maszynowego Leśnictwa Dolpima mający siedzibę we Wrocławiu przy ulicy Legnickiej 216. Do momentu likwidacji zajmował się produkcją pił łańcuchowych i pilarek do drewna.
Nazwisko osoby zesłanej na Sybir, do Saratowa, wymienione w relacji Świadka Historii.
Nazwisko osoby zesłanej na Sybir, do Saratowa, wymienione w relacji Świadka Historii.
Nazwisko osoby zesłanej na Sybir, do Saratowa, wymienione w relacji Świadka Historii.
Nazwisko osoby zesłanej na Sybir, do Saratowa, wymienione w relacji Świadka Historii.
Czworo braci, słynnych wrocławskich czworaczków. Jacek, Kazimierz, Maciej i Wojciech Majewscy.